Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten wieczny mrok” ma naprawdę przecudną okładkę. Rzuca się w oczy i kolory są tak przecudnie napigmentowane. Niestety środek nie spełnił wszystkich moich wymagań i mogę go teraz zaliczyć na mocnego średniaka. Nie żałuję, że czytałam, ale też nie przeżywałam wielkich uczuć.

Flora jest podręczna księżniczki. Pewnego dnia jej lud zostaje zaatakowany i tylko Flora przeżywa. Dziewczyna ma jednak nadzieję, że rodzinie królewskiej udało się jakoś uciec.
Anoku jest łowcą demonów, na którego została nałożona klątwa. W ciągu dnia umiera i jego ciało zamienia się w kościotrupa, żeby w nocy ponownie wrócić do żywych.
Drogi Flory i Anoku się przecinają i postanawiają pomóc sobie nawzajem w osiągnięciu celów.

Nie jest idealnie, poprowadzona fabuła nie porywa, ale jest też w niej coś, że naprawdę miałam ochotę czytać dalej. Może to nadzieja, że bohaterowie staną się ciekawsi, albo że jednak mnie coś w niej zaskoczy. Najważniejsze jednak będzie, że się nie wymęczyłam.
Ta książka to był naprawdę dobry przerywnik od mocniejszych historii. Miał ciekawy zamysł fabularny, a szczególnie klątwa Anoku była bardzo frasująca i do samego końca chciałam wiedzieć jak sobie z tym wszystkim poprowadzą.


„Ten wieczny mrok” to idealna pozycja dla tych rozpoczynających swoją drogę z fantastyką. Ci bardziej obeznani mogą narzekać na powtarzające się schematy, trochę miałkich bohaterów i nawet średnio poprowadzony romans. Jednak myślę, że dla tych początkujących fantastykoholikow będzie idealna.

Ten wieczny mrok” ma naprawdę przecudną okładkę. Rzuca się w oczy i kolory są tak przecudnie napigmentowane. Niestety środek nie spełnił wszystkich moich wymagań i mogę go teraz zaliczyć na mocnego średniaka. Nie żałuję, że czytałam, ale też nie przeżywałam wielkich uczuć.

Flora jest pod...

Rozwiń

Zwiń

„House of Marionne” przekonał mnie do siebie pomysłem. Dziewczyna dotknięta czarną magią trafia do szkoły magii, a jej mentorem zostaje człowiek, który zajmuje się zâbijaniem takich jak ona.

Chociaż początkowo miałam trudności ze zrozumieniem tego co się dzieje, czemu Quell ucieka razem z matką, czym jest Tkliwia, którą posiada. Bo w sumie nie wiemy czemu ta magia miałaby zostać uznana za tą złą. Autorka nie pokazuje ani nie tłumaczy nam, co się może stać jak dziewczyna użyje tej mocy. Po prostu ustalone jest, że jest zła. Prawdy dowiadujemy się dopiero w połowie, gdy Quell zaczyna zadawać pytania.

Cała książkę można uznać jako historię o poznaniu siebie, postawieniu na siebie i odnalezieniu swojego miejsca na ziemi. Każdy z bohaterów wielokrotnie wspomina o swojej powinności, co się stanie jeśli nie dopełni kolejnych etapów nauki. Sama Quell wielokrotnie wspomina o tym, że musi się gdzieś dopasować, żeby wreszcie poczuć bezpieczeństwo.

To jest rodzaj książek za którymi naprawdę przepadam. Wciągające, z dobrze wykreowanym światem magicznym, który ma swoje zasady. Bohaterowie są ciekawie wykreowani i w sumie moje wszystkie założenia na ich temat tak średnio się spełniły. A to jest pewne zaskoczenie.

Na minus niestety pójdzie też jak nasza bohaterka szybko poradziła sobie z etapami wstąpienia. Niektórym zajmowało to po 2 lub 3 semestry, a ona radzi sobie z nimi w przeciągu kilku miesięcy. No ale dobra możemy to tłumaczyć, że jest po prostu zdolną czarodziejką.

Jestem ciekawa co się zadzieje w drugim tomie, ten kończy się bombą i całkowitym zniszczeniem wiary Quell, więc może być mocno.

„House of Marionne” przekonał mnie do siebie pomysłem. Dziewczyna dotknięta czarną magią trafia do szkoły magii, a jej mentorem zostaje człowiek, który zajmuje się zâbijaniem takich jak ona.

Chociaż początkowo miałam trudności ze zrozumieniem tego co się dzieje, czemu Quell ucieka razem ...

Rozwiń

Zwiń

I siup mamy ulubieńca miesiąca.
Wiedziałam, że tak będzie, po zakończeniu pierwszego tomu zmiotło mnie z planszy, ale „Dwie splecione korony” to już totalny majstersztyk fantastyki z wątkiem romantycznym.

Szczerze nie umiem ubrać tego wszystkiego w słowa, ale ta książka jest po prostu warta wszystkich zachwytów, które otrzymuje. Zanim się za nie zabrałam miałam lekkie obawy, czy będzie tak jak przy 1 tomie -Czy będę miała taki problem z ponownym wkręceniem się w historię, szczególnie że zakończenie 1 tomu zabrało nam Elspeth.

W całej tej dylogii szczególnie urzekło mnie idealne rozłożenie elementów fantasy i romansu. Uczucia między bohaterami są bardzo intensywne, obserwujemy jak się zakochują, i jak bardzo jest nimi spicy.
Nie tracimy przy tym tej części fantasy - dowiadujemy się więcej o królu Shepherdzie i kartach.

Ale wszyscy wiemy po co ja czytam książki i to właśnie są te romanse, a w tej części Ione i Elm zdobyli moje serce. Piszczałam na ich scenach, jak rozkręciła się ich miłość, no a scena gdzie się całują trafiła do jednej z moich ulubionych.

Macie w planach dylogie o Tajemnicach Królach Shepherda?

I siup mamy ulubieńca miesiąca.
Wiedziałam, że tak będzie, po zakończeniu pierwszego tomu zmiotło mnie z planszy, ale „Dwie splecione korony” to już totalny majstersztyk fantastyki z wątkiem romantycznym.

Szczerze nie umiem ubrać tego wszystkiego w słowa, ale ta książka jest po prostu w...

Rozwiń

Zwiń

Naturalsi myśleli, że już nic gorszego niż ostatnie wydarzenia ich nie spotka. Ich opiekunka okazała się sêryjná mörderczynią, 3 z nich prawie zginęła, co mogło by się gorszego stać?
Mógłby na przykład pojawić się kolejny séryjny, który jest naśladowcą môrderstw ojca Deana.

Powiem wam tak, Jennifer Lynn Barnes jest niezaprzeczalną mistrzynią kryminałów młodzieżowych. Nie mogłam się oderwać od czytania „The Naturals. Mroczna strona” praktycznie jest to niemożliwe, bo ilość akcji, która jest w niej upchnięta zmusza do czytania kolejnych stron i rozdziałów.

Cała ekipa „The Naturals” to dziwne dzieciaki. Mają swoje specyficzne cechy charakteru, które odróżniają ich od typowych bohaterów literatury młodzieżowej. No bo który z bohaterów oddzielnie przegląda stare archiwa nierozwiązanych spraw, żeby potem jechać na spotkanie z séryjnym môrdercą w więzieniu. Ale to jest właśnie w nich cudne, ponieważ mimo tego przeżywają też takie zwykle problemy nastolatków.

Jednak najważniejsze w tym wszystkim dla mnie są môrderstwa, a tych w tej części jest naprawdę dużo i nasi bohaterowie mają mętlik w głowie przez cały czas. No dobra nie tylko oni, ja też nie mogłam zgadnąć kto okazał się sprawcą 😂

Naturalsi myśleli, że już nic gorszego niż ostatnie wydarzenia ich nie spotka. Ich opiekunka okazała się sêryjná mörderczynią, 3 z nich prawie zginęła, co mogło by się gorszego stać?
Mógłby na przykład pojawić się kolejny séryjny, który jest naśladowcą môrderstw ojca Deana.

Powiem wam t...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom skończył się takim cliffingerem, że serce mnie bolała, że tyle przyszło mi czekać na tom 3. Teraz jednak go przeczytałam i jestem naprawdę zachwycona jak autorka poprowadziła Fallon i Lore, to jak ta książka jest dobra przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

„Dom składanych obietnic” dał mi wreszcie czego potrzebowałam od tej serii. Fallon zmądrzała - nie wierzę naprawdę, że to pisze, ale nie straciła na swoim uroku. Dante dostał za swoje, ale najważniejsze że był świetnie stworzona zła postacią z lekką dozą szaleństwa w tle. A Lore potrafił zachować swoje zachowania w stylu, Fallon nie może się nigdzie ruszać, bo tak, a to pozwoliło jej rozkwitnąć i stać się królową jaką pragnie świat.

Fabuła nie posiadała dziur, co ostatnio było moim problemem, i wszystko było idealnie wyważone - romans z akcją, a 🌶️ sceny nie były jedynym co trzymało całą książkę w całości. Niestety ale przy romantasy coraz częściej się zdarza, że dziur fabularne łata się właśnie takimi scenami.

Na minus niestety pójdzie brak przyjaciół Fallon i ogólnie mała ilość drugoplanowych postaci, z którymi zdarzyliśmy polubić się wcześniej. Wiem, że to wynikło z tego, że trzeba było rozwiązać wiele rozpoczętych wątku, że trzeba było doprowadzić całą historię do końca, ale zabrakło mi takiej ludzkiej Fallon, która spędzała czas ze swoimi przyjaciółmi.

Najlepsza część ze wszystkich, nie miałam nawet chwili kiedy czułam, że coś mogło nie zagrać. Uwielbiam, kocham i mam nadzieję, że wam też się spodoba!

Drugi tom skończył się takim cliffingerem, że serce mnie bolała, że tyle przyszło mi czekać na tom 3. Teraz jednak go przeczytałam i jestem naprawdę zachwycona jak autorka poprowadziła Fallon i Lore, to jak ta książka jest dobra przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

„Dom składanych obie...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom przygód Gabriela jest tak samo dobry jak pierwszy. Do przeczytania w jeden lub dwa dni, idealny na ciężki dzień, żeby sobie poprawić humor.

W tym tomie jeszcze bardziej na plan wychodzi walka o przyjaciół, o tym że mimo młodego wieku ekipa Gabriela zrobi dla siebie wszystko i będą stać za sobą mimo wszystko. Chociaż ich relacja jest zagrożona, to nic nie jest wstanie ich rozdzielić.

No ale dobra najciekawszy w tym wszystkim był tytułowy labirynt. Gabriel i przyjaciele znali tylko połowę planu labiryntu, resztę metodami prób i błędów musieli wykonywać sami, a zagadki nie były takie proste. Chociaż ekipa jest najlepsza na roku, więc radzili sobie z nimi nad wyraz ciekawie.

Zakończenie wprowadziło jeszcze więcej dramatyzmu i jest ogromnie ciekawa, jak to wszystko rozkręci się w kolejnych tomach.
Najważniejsze co mogę wam powiedzieć na książkach „Crookhaven” nie da się nudzić.

Drugi tom przygód Gabriela jest tak samo dobry jak pierwszy. Do przeczytania w jeden lub dwa dni, idealny na ciężki dzień, żeby sobie poprawić humor.

W tym tomie jeszcze bardziej na plan wychodzi walka o przyjaciół, o tym że mimo młodego wieku ekipa Gabriela zrobi dla siebie wszystko i b...

Rozwiń

Zwiń

Kocham czytać młodzieżówki od zawsze, możliwe, że to jakiś sentyment. No bo to jednak te książki najbardziej mnie ukształtowały. Dlatego gdy wydawnictwo odezwało się do mnie z „Crookhaven” nawet się nie zastanawiałam.

Crookhaven to akademia oszustów, do której trafia nasz główny bohater. Do tej pory kradł, żeby wyżywić siebie i babcię, teraz ma się szkolić wśród elity, by czynić dobro.

To jest taki idealny przykład młodzieżówki- szkoła inna od od tych, które zna przeciętne dziecko, ale relacje między uczniami są takie same. Podział na elitę i na tych biedniejszych i rywalizacja między nimi. Jasne oddzielenie dobra od zła i tłumaczenie, że jeśli czasem jesteś zmuszony do zrobienia czegoś złego, to nie czyni cię złym człowiekiem, tylko zagubionym.

„Crookhaven. Akademia oszustów” to świetny wstęp do serii dla następnych części - przywiązałam sie do głównego bohatera, rozumiem wszystkie jego działania - chociaż mogłabym się z nimi nie zgadzać, to jest tu miejsce do jego rozwoju. A to właśnie w tych młodzieżówkach jest najważniejsze, że oni dojrzewają, uczą się, żeby potem stać się najlepszą wersją siebie. To dobry przykład dla młodszych czytelników

Niedługo zabieram się za drugi tom, która ma premierę w przyszłym tygodniu ❤️

Kocham czytać młodzieżówki od zawsze, możliwe, że to jakiś sentyment. No bo to jednak te książki najbardziej mnie ukształtowały. Dlatego gdy wydawnictwo odezwało się do mnie z „Crookhaven” nawet się nie zastanawiałam.

Crookhaven to akademia oszustów, do której trafia nasz główny bohater....

Rozwiń

Zwiń

Lubicie czytać antologię z opowiadaniami?

Ja wybieram tylko tego, których autorów znam bądź klimatu, który najbardziej do mnie przemawia. Dlatego gdy dowiedziałam się o wydaniu „ w tych szacownych murach” czyli opowiadań z klimatu Dark Academia - poczułam że to będzie coś dla mnie.

Lista autorek i autorów też nie jest przypadkowa , bo do antologii opowiadań zostali wybrane Ci znani z tego klimatu- Olivia Blake, M.L. Rio, David Bell, Susie Yang i inni. Śmietanka autorów Dark academia.

To będzie idealna pozycja nie tylko dla tych którzy dopiero chcą się zapoznać z Dark Academia, ale również tych stałych czytelników. Opowiadania są tam różnorodne, że nie sposób nie znaleźć czegoś. Mamy sztuczna inteligencję, duchy, mörderstwa, zdrady i romanse, a wszystko to dzieje się w tajemniczych u mrocznych murach uczelni. Nie uświadczycie tu słońca, plaży i imprez na kilkaset uczniów. Tylko raczej wieczór, kominem i stare księgi z mrocznymi zaklęciami.

Dodatkowy plus to wydanie tej antologii - twarda oprawa i okładka ciemna ze złotymi tłoczeniami - idealnie dopasowana do klimatu opowiadań. Mogłaby to byś jedną z książek po, która bohaterowie sięgają, żeby poznać odpowiedź na nurtujące ich pytania.

Opowiadania mają to wspaniałego do siebie, że nie musicie czytać wszystkich na raz. Można czytać ją przez dłuższy czas bo jednym opowiadaniu tygodniowo lub tak jak ja pochłonąć ją w 3 dni podczas tej gorszej pogody 🤫

Lubicie czytać antologię z opowiadaniami?

Ja wybieram tylko tego, których autorów znam bądź klimatu, który najbardziej do mnie przemawia. Dlatego gdy dowiedziałam się o wydaniu „ w tych szacownych murach” czyli opowiadań z klimatu Dark Academia - poczułam że to będzie coś dla mnie.

List...

Rozwiń

Zwiń

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie.
Biolożkę, która pragnie odnaleźć tajemniczą rasę motyli.

Chyba będę musiała pierwszy raz zwrócić uwagę na oznaczenie wiekowe na książce.
Są o to takie awantury, że wydawcy powinni oznaczać książki, bo potem dzieci sięgają po treści nieodpowiednich do nich. „How does it feel” ma oznaczenie 16+, a zawiera wulgarny język i bardzo wyraziście opisane sceny sêksu. Słowo k*tas, szmâto i inne takie są tutaj na porządku dziennym. Gdy dojdą do tego sceny potencjalnego gwäłtu, to książka od razu powinna dostać oznaczenie 18+. Nie wiem czemu wydawnictwo zdecydowało się na taki krok.

Pierwsze kilka rozdziałów ciągnie się strasznie, momenty zanim Callie trafiła do świata elfów są nudne, ale chociaż najbardziej dopracowane ze wszystkich.
Kolejna część książki pędzi na złamanie karku. Callie ma przejść 3 próby żeby móc wrócić do świata ludzi - próby, w których może zginąć. W tym wszystkich jest też mroczny książę Fae, który jej nienawidzi, ale oczywiście coś go do niej przyciąga i nie pozwala żeby inny mężczyzna jej dotykał.

To jest bardzo mocny średniak, ale końcówka była naprawdę plot twistem i jestem ciekawa jak to będzie rozegrane dalej.

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie...

Rozwiń

Zwiń

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać tylu ludzi, którzy pomogli jej w odzyskać władzę.

Jeszcze raz zobaczyć kim była Aelin wcześniej, poznać jej historię, zrozumieć myśli, które nią kierowały kiedy była najwspanialszą zabójczynią Adarlanu - to była ta bohaterka, którą pokochaliśmy w pierwszym tomie serii. Ta która kocha drogie ubrania i wygodnie życie, ale jak trzeba to cała wysmaruje się błotem i będzie spała na kamieniu.

„Zabójczyni” nie odbiegała jakością fabuły od innych tomów. Można powiedzieć, że nawet wyszły na plus, bo krótki format przyczynił się do jeszcze większego skompensowania akcji. Nie było przestojów i elementów, które chcielibyście ominąć.

Jestem na tak - przemiło mi się ją czytało i chciałabym, żeby tak właśnie były tworzone opowiadania, które mają rozszerzyć świat powieścią, a nie być kolejną zapchaj dziurą.

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać...

Rozwiń

Zwiń